Skírnin

Með skírninni erum við tekin inn í kirkju Krists. Oftast er það gert meðan við erum ómálga börn. Samkvæmt fyrirmælum Jesú Krists er barn skírt í nafni föður, sonar og heilags anda. Barnið er helgað Guði með orði hans og bæn og ausið vatni. Gömul hefð er fyrir því að barnið sé klætt í hvítan skírnarkjól sem er tákn fyrirgefningar syndanna. Kjóllinn er síður sem táknar að barnið eigi að vaxa í trú, von og kærleika.

Foreldrar velja barninu skírnarvotta. Þau heita guðfeðgin og eru aldrei færri en tvö, karl og kona (eins og felst í orðinu) og aldrei fleiri en fimm. Foreldrar og guðfeðgin játa trúna fyrir hönd barnsins og skuldbinda sig til að ala það upp í kristinni trú. Ef þess er kostur ættu báðir foreldrar og guðfeðginin að fylgja barninu að skírnarfontinum. Við skírnarathöfnina fara þau með trúarjátningu og Faðir vorið ásamt prestinum. Þau mega leggja hönd á höfuð barnsins þegar beðið er Faðir vor. Í mörgum kirkjum tíðkast að afhenda sérstök skírnarkerti. Eftir skírnina er ljós tendrað á kertinu og það afhent foreldrum til varðveislu. Foreldrar geta notað kertið til að minnast skírnardagsins í framtíðinni og þegar þau biðja fyrir barninu eða með því.

Upplýsingar frá Grafarvogskirkju: grafarvogskirkja.is

Það er rétt að geta þess að þegar börn eru skírð þá er ekki verið að gefa nafn. Skírn er trúarleg athöfn þar sem einstaklingur er tekinn inn í samfélag kirkjunnar og samfélag trúaðra, þetta kemur í raun nafni eða nafngift ekkert við nema að barnið verður að heita eitthvað til þess að hægt sé að færa nafn þess inn í kirkjubækur. Hins vegar halda flestir að skírn sé það sama að gefa nafn, en það er ekki rétt. Þess vegna eru dýr, götur, skip, flugvélar o.s.fr. ekki skírð heldur er þeim gefið nafn. Í frumkristninni varð það venja að fólk sem tók skírn það tók einnig upp nýtt nafn í stað þess gamla. Og var það við skírnarathöfnina sem nýja nafnið heyrðist fyrst sem var vissulega táknrænt þar sem fókið var dýft svokölluðum niðurdýfingarskírnum þar sem skírnarþeginn fór alveg á kaf í vatnið og vatnið lokaðist fyrir ofan hann. Svo steig hann að nýju upp úr vatninu og þá var nýja nafnið nefnt og viðkomandi klæddist hvítum kufli. Þannig má segja að skírnarþeginn hafi dáið sínum gamla (og heiðna) manni og fæðst á ný til lífs með Kristi. Svo færðist þetta yfir í kirkjurnar með öldunum og ungbarnaskírnir urðu almennar þar sem nafn barnsins var nefnt í fyrsta sinn (arfleifð gömlu niðurdýfingarskírnanna úr frumkristninni). Þannig er skírn því í huga okkar nátendg skírninni og ekki nema von að margir haldi að skírn sé það að gefa barninu nafn. En skírn er gömul íslensk sögn sem merkir ,,að þvo" (sbr. skíragull) og er skírnin því táknrænn þvottur þar sem barnið er hreint og ómengað af syndum heimsins frammi fyrir Guði.

Gunnar Einar Steingrímsson guðfræðinemi tók saman.

Held að það sé ljóst að okkar börnum verði gefið nafn, ekki skírð.

Góða helgi magri

Athugasemdir

[Gulli (IP-tala skráð) 9.2.2007 kl. 21:32]

Alveg merkilegt hvað margir eiga erfitt með að skilja og sætta sig við muninn á skírn og nafngift. Ég er ánægður að lesa að þið ætlið ekki að skíra, fínt að vera ekki að neyða slíkt upp á börnin.